JUANJO SORONDO
eta IGOR LASA
|
|
Afrikan zehar |
JUANJO SORONDO |
BEHINGOZ, MENDIA ALDE BATETARA UTZI ETA BESTE ERA BATETAKO ABENTURATXO BATEN IDEIAREN ATZETIK IBILI GINEN. MAPAMUNDIARI ASTINDU EDERRA EMAN ONDOREN AUKERA EGINDA ZEGOEN: AFRIKA AUSTRALA DEITZEN DENAK GAUZA ASKO ZITUEN BERE ALDE, BAINA HORIETATIK GARRANTZITSUENAK, DUDARIK GABE, AZAROAN UDARA DELA BERTAN ETA GAINERA AGENTZIARIK GABE LIBREKI MUGITZEKO AUKERA EMATEN DUTEN HERRIALDEAK DIRELA. GAINERAGURE LAGUN ALEX-EK EZIN HOBE AZALDU ZIZKIGUN HANGO GORA-BEHERAGUZTIAK.
Horrela ba, azaroaren 2-an Bilbon pintxoak jan eta jan aritu ginen, ondorengo egunetan pasako genuen goseari abantaila pixkat hartzeko asmoarekin. 3-an hegazkina hartu eta Bruselas-etik 4 orduko atzerapenez Johanesburgorantz abiatu ginen. Afrikar ordutegiak nolakoak diren adieraziko zigun aurrerapena besterik ez zen izango, garraio guztiak 4 edo 5 orduko atzerapenez iristen bait dira (iristen badira). Johanesburgo munduko hiri arriskutsuenetarikoa da, nigeriar mafiek erdialdea kontrolatzen dute eta lehengo urtean 400 polizia baino gehiago hil zituzten (ez omen zaizkie gustatzen). Beraz gu Pretoriara joan ginen, 6 hilabetez Hegoafrikako hiriburua dena (beste 6-etan Ciudad del Cabo delarik). Askoz lasaiagoa da eta bertatik askoz argiago antolatu genuen hilabete osoko bidaia. Lo egiteko motxileroentzako aterpeak aurkitzea erraza izan zitzaigun bidaia osoan zehar, nahiz eta horietako batzu benetan oso kutreak izan.
Pretorian Juanjo bi egunez gaixorik egon ondoren iparralderuntz bidaiatzen hasi ginen, nahiz eta esan ziguten Zimbabwe-n txurien aurka kaña ematen ari zirela azkenaldian. Muga pasatzeko 3 orduz eduki gintuzten geldirik, 100 kiloko emakume batek dozena bat poltsa handi bait zeramatzan eta batere deklaratzeko asmorik ez. Azkenean pasa ginen eta bertako 2gn hiri handiena den Bulawayo-ra heldu ginen abiadura azkarregian joateagatik kriston isuna jarri zioten autobus batean (ia gartzelara eraman zuten gidaria eta poliziaren bulldog aurpegia ikusirik, oraindik ez dakigu nolatan ez zuten eraman). Aitortu beharra dago, Zimbabwe-ko errepideetan kamioi eta autobus bat gurutzatzen diren bakiotzean beldurra pasatzen dela.
Horregatik eta oso polita zela esan zigutelako, hurrengo zatia trenez egitea erabaki genuen. Diesel-ezko eta ikatzezko bi tren dira bertatik Victoria urjauzietarako bidea egiten dutenak, paisaia harrigarri baten artean; zoritxarrez guri diesel-ekoa tokatu zitzaigun. 6 ordutako atzerapenez iritsi zen bidaia 2 zambiar-ekin egin genuen eta denetatik kontatzeko aukera izan zuten, baita zerbezatxo bat hartzera joan ginenean gure oheak egin ere. Victoria urjauzien parkea txunditzekoa da, nahiz eta bertan turistak topatu.
Arratsaldea Zambeze ibaiaren ertza ezagutzen igaro genuen, bertan tximino, elefante, beste hainbat animalia eta baobab zuhaitz erraldoiak ikusteko aukera eduki genuelarik bertako guardak boluntarioki lagunduta. Dena den elefanteari ez zion horrenbeste graziarik egin eta korrika bizian ibili behar izan genuen bere aurretik behin baino gehiagotan.
Hurrengo egunean urjauziak ikusi ondoren Zambiara pasa ginen zubi famatua zeharkatuz, eta bertan berriro urjauziak ikusteaz gain berauen ertzean bertigozko bainu bat ere hartu genuen, tximinoak gure izozkiak lapurtzen saiatzen ziren bitartean. Inguru hauetan Rafting, puenting... eta horrelako beste hainbat kirol egiteko kriston montajeak daude eta onartu behar da leku basatia izan arren dexente explotatua dagoela.
Zambia 3gn mundukoa baino gehiago da, 4gnekoa. Bertako merkatuak harrigarriak dira eta txuri bat urteetan ikusi ez dutenaren sentsazioa ematen du. Fruta erosi ondoren (gusanoekin ez ginen animatzen), Kafoe parke nazionalera joan nahi genuen, baina eurite garaia hasi zenez bideak moztuta zeuden eta hiriburura joatea erabaki genuen, Lusaka-ra.
Berriro ere autobusean bidaiatzeko erabakia hartu genuen eta ia garesti ateratzen zaigu, bidean istripu bat izan bait genuen (gauza oso arrunta bertan) eta kotxe bat siniestrorako utzi ondoren hori da derrapea autobusak egin zuena (eskerrak gidariak kontrolatzen zuen eta txiripaz ez genuen bolkatu). Gainera jendea arduratu beharrean, barrezka hasi zen, kotxearen gidariari keinuak egiten zizkioten bitartean. Lusaka-k hiri batena baino antza handiagoa du deskanpatu zikin batena. Egun bakarrarekin nahikoa izan genuen, hori guk bilatzen genuen Afrika ez zela konturatzeko.
Gure helburua Mozambique-n ahalik eta egun gehienak pasatzea zenez bide motzena aukeratu genuen bertara joateko, eta horrek, berriro ere Zimbabwe-ra pasatzea suposatzen zuen. Autobus geltokian diru truke bikaina lortu arren (ez bait dira oso trebeak kalkulagailua erabiltzerakoan), benetako tristura sumatu genuen Zambia uzterakoan, bertako jendea benetan bikaina bait da, eta gurekin primeran portatu ziren. Beraz, lagun batzu atzean utzita Harare-ra (Zimbabwe-ko hiriburua) abiatu ginen, autobusez berriro ere, baina arazorik gabe oraingo honetan.
Harare espazioko hiri batean bihurtzen ari dira, inguruko herrixketan txaboletan bizi diren arren. Ispilu eta kristalezko eraikuntza erraldoiekin beste kontinente batetan zaudela dirudi. Egia esan Estatu Batuekiko mirespena Afrika osoan aurki daiteke, baita herrixka txikienetan ere. Ezin esan daiteke Harare herri oso segurua denik, baina herrialde honetan turista askorik agertzen ez denez, jendeak lasai uzten zaitu kaleetan zehar paseatzen. Izan genuen arazo bakarra kalean dirua aldatzeagatik izan zen, bertan dolar batzu timatu zizkigutelarik, por listos!
Mozambique buruan izaten jarraitzen genuenez, hurrengo egunean trena hartu eta mugaraino hurbildu ginen. Bisadoa Euskal Herritik generamanez ez genuen arazorik izan muga gainditzeko, baina empotraturik 18 pertsona sartu ginen furgoneta arrunt batean, motxilak eta guzti. Mozambique-n jende gehiena Vanette antzeko furgonetetan mugitzen da eta oso zerbitzu ona daukate, hori bai, beti bada lekurik beste pertsona batentzat, eta sardin enlatatu konplexua gainetik kentzea oso zaila da.
Ordu dexente horrela egin ondoren eta bizkarreko mina ia jasan ezinik, Beira-ra iritsi ginen, bigarren hiri handiena. Gerratea duela urte gutxi amaitu zenez hiri hau erabat hondatuta dago, tren geltokia erdoildutako trenez beteta, hondartzak utzitako itsasontziz josita eta kaleetan zehar izorratutako kotxe pila, pinturarik gabeko etxeez inguratuta. Oso herrialde behartsua da, baina duela gutxi egoera askoz okerragoan zeudenez jendea pozik ikusten da kalean.
Zambiarrekin batera jenderik atseginena hemen aurkitu genuen, eta beraz esan dezakegu zenbat eta herrialde behartsuagoan egon jende hobea topatzen duzula. Gure asmoa Mozambique-ko kostaldean behera egitea zen, bertako herri lasaietan eskalak eginez, eta arrantzale jende xumea ezagutuz. Baita lortu ere Vilankulos, Maxixe eta Inhambanhe bezelako herrixketan, edo Bazaruto izeneko irletan.
Jende gehiena kañabera, lasto eta palmondoen hostoez egindako etxeetan bizi da eta oso irekiak dira, neskak batez ere (erne ibili beharra dago, pues no se cortan ni un pelo). Bizitza itxaropena ez da 50 urtetara iristen eta ia ez da jende zaharrik ikusten kaleetan zehar, ordea beti haur eta gazteez beterik daude. Ihes-ak eta beste antzeko gaixotasunek lan erraza daukate inguru hauetan, nahiz eta horrek ez dien irrifarrerako gogorik kentzen. Mozambique-n ez da ia jende txuririk ikusten, eta beste mundu batean zaudenaren sentsazioa ezin da gainetik kendu. Astebete oso berezia pasa genuen bertan eta hilabete osoa inguru haietan pasako bagenu ere ederra izango zen bidaia.
Beira-tik hiriburura (Maputo) zuzenean joan daiteke autobusez eta 23 ordutako bidaia den arren, azkenak sartzen direnek zutik egiten dute bidaia osoa. Guk zatika egin genuen eta horietako batean ekipaia zati bat lurrera erori zen autobusaren goikaldetik. Jasotzeko orduan ume batzuen laguntza izan zuten, eta noski, ondoren propina eske hasi ziren. Ezer eman nahi ez zietenez, makilkadaka eta harrika hasi ziren kobradoreen aurka, eta gu aluzinatuta geunden arren, gainontzeko jende guztia barrez lehertzen hasi zen. Azkenean autobusera igotzea lortu zuten eta bidea jarraitu genuen, gerra garaian txikitutako tanke, minatutako kanpo eta uholdearen arrastoen artean.
Dena den Mozambique-ko paisaia oso ederra eta berdea da, eta begirada bertatik urruntzea oso zaila egiten da. Nahiz eta herrialde osoko lekurik zainduena den, Maputo-k ez du ezer apartekorik eta Hegoafrikan safari bat egiteko agentzia batekin geratuta ginenez berehala alde egin genuen bertatik, gurutze gorri espainiarrekoei bisita bat egin ondoren.
Berriz ere furgoneta txikietan bidaiatu genuen eta berriz ere sardinak bezala. Horrela Hegoafrikan sartu eta Nelspruit izeneko fama txarreko hirira heldu ginen, safariko furgonetak bertan jasoko gintuelarik, hurrengo egunean Kruger parke famatura joateko.
Safaria benetan ikusgarria izan zen, nahiz eta berriro jende txuriz inguratuta egon. Esandako animalia guztiak ikustea lortu genuen eta naturaren edertasuna noraino iritsi daitekeen, pakean utzi ezkero behintzat, ulertzea lortu genuen. Kruger parkean 4 egun pasa genituen eta bertatik berriro ere Pretoria-ra itzuli ginen indarrez beterik, azken bi egunak aterpeko jendearekin igarotzeko asmoz. Azken egunean ur gaineko eskia egitera joatekotan geratu ginen, baina azkenean ekaitza hasi zen eta ezin izan genion bidaiari horrelako amaiera ona eman.
Ez da hau, kontatzen ibiltzeko bidaia bat, turismoa baino gehiago abentura bat bait da, eta beraz sentitzen dena esan daitekeena baino askoz handiagoa da. Beraz lurralde, paisaia, animalia, eta batez ere jende zoragarri hori ezagutzera joateko animatu besterik ezin zaituztegu egin. Bidaia on!
[Itzuli / Volver]